Lang geleden was ik dat kleine meisje dat thuis de hele dag met een knuffelbeer in mijn hand liep en aan een van de oren liep te friemelen.
Ik weet nu nog hoe zacht de vacht voelde en ook hoe die steeds ruwer werd toen ik ouder werd.
Die herinnering brengt mij weer terug bij een gevoel van …veiligheid.
Wanneer ik mijn beer dichtbij me had voelde ik me veilig en vertrouwd.
Mijn beer was er altijd totdat hij bijna helemaal uit elkaar viel, helemaal grauw was en hij nauwelijks nog vacht had.
Mijn ouders hadden bedacht dat hij in de kachel opgestookt kon worden.
Een treurig gezicht en ik geloof dat dat voor mij in mijn beleving toch echt mijn eerste crematie is geweest van mijn allerliefste knuffelbeer.

Dat moment herinner ik me als een verdrietig afscheid.
Maar het gevoel van veiligheid en vertrouwen wat beer me tot ongeveer mijn 10de jaar gegeven heeft vergeet ik nooit meer.
Onbewust komt dat gevoel bij het aanraken van een zachte knuffel, zoals Jaap Relaxaap in mijn praktijk, als vanzelf weer terug en laat dit me ont-spannen.
Een gevoel vanuit een herinnering wat ik graag vast wil blijven houden.
Zo zijn er natuurlijk ook gevoelens die ik vasthoud vanuit herinneringen die minder fijn zijn en emoties oproepen waardoor ik verkramp.
Dat zijn emotionele blokkades die losgelaten mogen worden omdat ze mij nu op dit moment niet meer laten groeien en niet meer helpend zijn.
Ik vind het geweldig om weer meer ruimte te maken voor alles waardoor kinderen samen met ouders kunnen blijven groeien vanuit vertrouwen.